Z radością ogłaszamy, że nasz pracownik — Michał Nessel — uzyskał tytuł doktora broniąc pracę pod tytułem: O zastosowaniu cyfrowych technik algorytmicznych w projektowaniu w zakresie kształtowania formy architektonicznej. Promotorami pracy są dr hab. Krystyna Romaniak, prof. PK oraz dr hab. inż. arch. Tomasz Kapecki, prof. PK. Zapraszamy do zapoznania się ze streszczeniem.
Streszczenie
XXI wiek związany jest z wyraźną ekspansją projektowania związanego z zastosowaniem zaawansowanych technik cyfrowych. Taki sposób tworzenia form architektonicznych często określany jest mianem projektowania parametrycznego, algorytmicznego lub parametryczno-algorytmicznego. Pojęcia te mogą jednak sugerować, że zastosowanie metod obliczeniowych powinno obejmować cały proces kształtowania formy architektonicznej, stanowiąc niejako nowy, odrębny sposób projektowania. Są one również często kojarzone z projektowaniem o charakterze generatywnym, w przypadku którego, w pewnym sensie, forma architektoniczna jest wspólnym dziełem architekta oraz algorytmu.
Podstawowym celem badań było przedstawienie cyfrowych technik algorytmicznych jako narzędzia umożliwiającego wyrażenie w sposób bezpośredni lub pośredni intencji projektowych architekta i zapewniającego mu pełną kontrolę nad projektowaną formą zgodnie z jego przekonaniami estetycznymi i światopoglądowymi. Dlatego w tytule dysertacji, jak również w jej treści posługiwano się terminem: „zastosowanie cyfrowych technik algorytmicznych w projektowaniu”. Użycie takiego pojęcia w miejsce powszechnie stosowanych, uzasadnione było chęcią zaakcentowania znaczenia ludzkiej kreatywności i intuicji, w kontekście wykorzystywania zaawansowanych narzędzi cyfrowych.
Za cel poznawczy przyjęto określenie, jakie miejsce w warsztacie architekta zajmują lub mogłyby zajmować cyfrowe techniki algorytmiczne oraz zdefiniowanie obszarów pracy projektowej, dla których mają szczególne znaczenie. Za istotne uznano także zbadanie ich zastosowania jako narzędzi wspierających intuicyjno-artystyczne podejście do projektowania oraz wpływu, jaki wywierają na formę architektoniczną.
Przeprowadzone badania pozwoliły na postawienie i udowodnienie następującej tezy rozprawy: Zastosowanie cyfrowych technik algorytmicznych może stanowić istotne wsparcie w procesie kształtowania formy architektonicznej na poziomie inspiracji, wizualizacji, optymalizacji i notacji, zwłaszcza w zakresie wariantowania i analizy skutków wprowadzanych zmian.
Jednocześnie, mając świadomość specyfiki technik algorytmicznych oraz chcąc uniknąć przewartościowania ich znaczenia w procesie projektowania, sformułowano oraz udowodniono dwie dodatkowe tezy rozprawy:
1. Cyfrowy algorytm nie stanowi podmiotu, ale jest narzędziem w rękach zespołu projektowego, wyrażającym jego intencje.
2. Stosowanie cyfrowych technik algorytmicznych nie musi lub wręcz nie powinno wiązać się z odrzuceniem innych narzędzi, stanowiących warsztat pracy architekta.
W celu udowodnienia tez za podstawową metodę badawczą przyjęto metodę logicznej argumentacji z elementami studium przypadku.
Bezpośrednią inspiracją podjęcia przedmiotowych badań była współpraca autora rozprawy z pracownią projektową Gianni Botsford Architects, w której techniki algorytmiczne są wykorzystywane w harmonii z innymi narzędziami projektowymi i stanowią istotne uzupełnienie warsztatu architekta.